1. Bilimin benimsediği doğalcılık, yöntemsel bir doğalcılıktır. Yöntemsel doğalcılık, var olan her şeyin doğada gördüklerimizden ibaret olduğunu değil; sahip olduğumuz tek nesnel standartın doğa olduğunu söyler.

Doğaüstü, a priori olarak bertaraf edilemez; bilimsel olarak araştırılabilecek olan gözleme dayalı sonuçlar ileri sürüyorsa, bunlar bilimsel olarak araştırılır.⁽¹⁾⁽²⁾ Çok az ilgi görür çünkü hiçbir zaman güvenilir bir şekilde gözlemlenemez. Buna rağmen, doğalcılığı kullanan ama doğadan fazlası olduğuna da inanan birçok bilim insanı vardır.

2. Doğalcılığın böylesi, yaratılışçılar da dahil olmak üzere günlük hayatta herkes tarafından kullanılmaktadır. İnsanlar, doğalcı varsayımlar yapmadan hayatta kalamazlar. Yaratılışçılığın kendisi bile, kutsal kitapların son okunduğu andan bu yana hiç değişmediği yönündeki doğalcı varsayıma dayanmaktadır.

3. Doğalcılık işe yarar. Yöntemsel doğalcılığı kullanarak sanayi, ilaç, tarım ve birçok alanda muazzam gelişmelere imza atmış bulunuyoruz. Doğaüstücülük ise bizi hiçbir yere götürmez, götürmemiştir de. Örneğin Newton, teolojiye fizikten çok daha fazla zaman ayırmış, teoloji konusunda çok daha fazla kitap yazmıştır. Ancak teolojik çalışmalarının çoğu unutulmuştur; çünkü tarihe özel bir merakınız yoksa, bunları hatırlamak için de herhangi bir sebebiniz olmamıştır. Ancak fiziğe özel bir ilgisi olmayan insanlar bile, Newton’un ismini hayatında en az bir kez duymuştur.

4. Doğaüstücülük çok tartışmalıdır. Oysa bilimsel bulgular somut kanıtlara dayanır ve bilim dünyasındaki tartışmalar, bu kanıtların ortaya konmasıyla kolaylıkla çözümlenebilir. İnsanlar, doğaüstü konular hakkında birbirinden çok farklı ve uyumsuzolan fikirlere sahiptir; ve görünen o ki, ortak bir karara varma konusunda bugüne dek buldukları en etkili çözüm yolu da genellikle karşıt fikri veya sahibini öldürmektir.

Ayrıca bkz:

• Evrim, natüralizme (doğalcılığa) gereksinim duymaz mı?
• Bilim insanları, natüralizmi (doğalcılığı) desteklemeye; yaratılışçılığı ise reddetmeye meyillidir.

Kaynaklar:

1. Astin, J. A., E. Harkness and E. Ernst. 2000. The efficacy of “distant healing”: a systematic review of randomized trials. Annals of Internal Medicine 132(11): 903-910.

2. Enright, J. T. 1999. Testing dowsing: The failure of the Munich experiments. Skeptical Inquirer 23(1): 39-46.